เกื้อ เพียว พัง ค์ คือ ใคร? ประวัติและอาชีพเกื้อเพียวพังค์.

เกื้อ เพียวพังค์ มีชื่อจริงว่า กิตติ เกื้อแก่นพิมพ์ เกิดเมื่อวันที่ 6 มิถุนายน พ.ศ. 2534 ก่อนที่จะมาสนใจดนตรีพังก์ เขาใช้ชีวิตปกติเหมือนเด็กทั่วไป เล่นเกมที่บาร์กับเพื่อนและเล่นโยโย่ อย่างไรก็ตาม ชีวิตของเขาพลิกผันอย่างกะทันหันเมื่อเขาอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 2 ที่โรงเรียน

“ผมไปโรงเรียนคาทอลิกตั้งแต่อยู่ประถม แต่พออยู่ ป.1 อายุประมาณ 13-14 ปี ผมเห็นเด็กโตเล่นสเก็ตบอร์ด มันเปิดโลกดนตรีให้ผม รุ่นพี่ฟัง Blink -182/Linkin Park/Slipknot ซึ่งเป็นวงที่ดังในบ้านเราสมัยที่ซีดียังเป็นอะไรประมาณปี 2000 ตอนนี้รุ่นพี่พาผมไปสวนจตุจักรเพื่อชมดนตรีพังก์ ผมชอบมัน ผมเห็นผู้คน เล่นดนตรีพั้งค์ที่จตุจักร ประตู 2 เห็นแล้วชอบเลยถามรุ่นพี่พวกนั้นว่ามันคือเพลงอะไร เขาบอกว่า มันคือดนตรีพังก์ เขาเรียกว่า พังก์ เอ้ย! (แนวย่อยของดนตรีพังก์) และฉันก็ยังไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร พอโตขึ้น ฉันจึงรู้ว่าเป็นคำที่เรียกชนชั้นแรงงาน หัวโล้น (กลุ่มวัฒนธรรมที่กล่าวถึงหนุ่มสาววัยทำงาน -ชนชั้นสูงในสหราชอาณาจักรช่วงทศวรรษ 1960) และเริ่มเจาะปากตั้งแต่ยังเด็ก สวมแท่งใส บางทีดนตรีพังก์ก็อยู่มาตั้งแต่ตอนนั้น”

เราใช้คำว่า ‘การเปลี่ยนแปลงชีวิต’ ในประโยคก่อนหน้า เนื่องจากวัฒนธรรมพังค์มีผลกระทบอย่างมากต่อชีวิตของ Kue

“พังก์เปลี่ยนทัศนคติของฉัน ฉันเริ่มกบฏ – กบฏต่อครอบครัวของฉันเอง ถ้าวันไหนฉันไม่ไปโรงเรียนฉันจะเตะจิลออก กางเกงจะเป็นขาเดฟหรือขาม้าตัวเล็กก็ได้ความรู้สึกพังค์-สเก็ต , ความรู้สึกนั้น.”

“แล้วผมก็อยู่ต่อจนจบ ม.3 ตอนนั้นอยากเรียนสายศิลป์แต่ครอบครัวไม่อนุญาตก็เลยสมัครเข้าเทคโนฯ ฉะเชิงเทรา เป็นช่างโทรคมนาคมแต่ไม่ติด อยากเรียนจริง ๆ ก็ไม่ไป โดนไล่ออกจากบ้านเพราะเสริมจมูกเกินขนาดเด็ก อะไรทำนองนี้ เจาะปากด้วยซ้ำ” ย้อนกลับไปสักหน่อย ทำไมคิวไม่เรียนศิลปะที่บ้าน?
คุณอาจคิดว่าศิลปินไม่ควรมีอาหาร แต่เรารักศิลปะมากจนยอมเสียสละเพื่อมัน เป็นความเข้าใจผิดทั่วไปที่ว่าการเป็นศิลปินหมายถึงการใช้ชีวิตอย่างแร้นแค้น แต่ก็ไม่เป็นเช่นนั้นเสมอไป แม้ว่าจะเป็นความจริงที่ศิลปินจำนวนมากต้องดิ้นรนเพื่อหาเลี้ยงชีพ แต่ก็ยังมีผู้ที่สามารถหาเลี้ยงชีพได้จากงานศิลปะของพวกเขา อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าเราจะสามารถสนับสนุนตนเองผ่านงานของเราได้หรือไม่ สิ่งหนึ่งที่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง นั่นคือความรักในงานศิลปะของเรา

สำหรับการวาดภาพมันเป็นสื่อที่มีมานานหลายศตวรรษและยังคงดึงดูดใจศิลปินและผู้รักศิลปะ เป็นวิธีการแสดงออกถึงตัวตนและสื่อสารความคิดของเราด้วยภาพ และช่วยให้เราได้สำรวจความคิดสร้างสรรค์ของเราในแบบที่สื่ออื่นๆ ไม่สามารถทำได้ และถึงกระนั้น แม้จะได้รับความนิยมอย่างยาวนาน การวาดภาพยังคงเป็นความท้าทายสำหรับศิลปินหลายคน บางคนต่อสู้กับเทคนิค ในขณะที่บางคนต่อสู้กับการหาแรงบันดาลใจ แต่ไม่ว่าการต่อสู้ของเราแต่ละคนจะเป็นอย่างไร เราก็กลับมาวาดรูปเสมอเพราะความสุขและความพอใจที่มันนำมาให้เรา